سرویس پیامک که بر روی شبکه ارتباطات (تلفن های همراه و ثابت) ارایه می شود که به وسیله آن مشترکان قادر خواهند بود به یکدیگر پیام های نوشتاری ارسال کنند.
پیامک یا اساماس (به انگلیسی: Short Message Service) (با نماد اختصاری SMS) (به معنیسرویس پیام کوتاه) سرویسی برای تبادل پیامهای متنی از طریق تلفنهای همراه (و برخی وسیلههای همراه دیگر مانند راینهٔ جیبی) و گاه برای رایانههای شخصی) است. پیام کوتاه یکی از فعالیتهای پرسود برای شرکتهای مخابراتی محسوب میشود و پیشبینی میشود تا سال ۲۰۱۲ درآمد حاصل از این خدمات به ۶۷ میلیارد دلار در سال برسد.
این فناوری در سال ۱۹۹۲ در گروه «سما تلکام» شرکت مخابراتی وُدافون در انگلستان اختراع شد. نیل پاپورت، یکی از مهندسان این شرکت، که در ساخت این فناوری مشارکت داشت، در ۳ دسامبر ۱۹۹۲ اولین پیام کوتاه را فرستاد. در آن زمان تلفنهای همراه صفحهکلید نداشتند و برای نوشتن پیام کوتاه از رایانه استفاده شد. این سیستم در واقع بهعنوان یک پیجر اداری برای گزارش رفتوآمد مدیران شرکتها به منشی و دبیرخانه طراحی شده بود، اما به مرور زمان استفاده از آن گسترش یافت، بهطوریکه تا بیست سال بعد نقشی محوری در نحوهٔ برقراری ارتباط میان انسانها پیدا کرد. در سال ۲۰۱۱ حدود ۱۵۰ میلیارد پیام کوتاه فقط در بریتانیا ارسال شد.
پیامک از سال ۱۳۸۱ وارد ایران شد و تا پنج سال بعد فقط از نام اختصاری انگلیسیِ «اساماس» برای آن استفاده میشد. در سال ۱۳۸۶، فرهنگستان زبان و ادب فارسی، واژههای «پیامک» و «پیام کوتاه» را بهعنوان برابرهای فارسی این واژه تصویب کرد.
شاید به این فکر کردهاید که پیامک برای نخستین بار توسط چه کسی فرستاده شد و یا همچون دیگر اتفاقات زمان بشر، پدر پیامک چه کسی است؟
پدر پیامک یا همان SMS “ماتی ماکونن”، یک مهندس فنلاندی بود که در سال ۱۹۸۴ در یک پیتزافروشی در کپنهاگ، وقتی برای شرکت در کنفرانسی در مورد آینده ارتباطات موبایلی به دانمارک آمده بود، ایده سرویس پیامرسانی برای گوشیهای دیجیتال GSM به ذهنش خطور کرد اما متأسفانه او هرگز برای این کار پیشگامانه دستمزدی دریافت نکرد، زیرا حق امتیاز این ایده را به ثبت نرسانده بود.
در سال ۱۹۹۲ شرکت نوکیا ۱۰۱۱، یکی از اولین گوشیهای موبایل با شکل ساده (Candy Bar)، تنها امکان ۶۰ دقیقه مکالمه به کاربر میداد و حافظه این گوشی فقط برای ذخیره ۹۹ شماره مخاطب کافی بود و یک صفحهنمایش کوچک سیاه و سفید داشت.
درست یک سال بعد از طرح ایده ماتی ماکونن، فرمت ۱۶۰ کاراکتری توسط محققی در زمینه ارتباطات به نام فریدهام هیلبرند تعیین شد.
او در حالی که سعی میکرد این فناوری را استاندارد کند و به تلفنهای همراه امکان انتقال و نمایش پیامها را بدهد، متوجه شد که میانگین جملات یا سوالات تنها به ۱۶۰ کاراکتر نیاز دارد.